ఇంకెన్నాళ్ళు?

ఇంకెన్నాళ్ళు?

ఈ మధ్య కాలం లో తెలంగాణ ఉద్యమం మీద తెలంగాణ వాళ్ళు సినిమా తీయడం జరిగింది. బతుకమ్మ సినిమా తీసేటప్పుడు, తీసినంక పడ్డ కష్టాలు అంతా ఇంకా మనం మరిచి పోలేదు. సినిమా ఒక్క ఆట నడిపించడానికి ఉద్యమమే చేయాల్సి వచ్చింది. ఆర్. నారాయణ మూర్తి(ఆంధ్రా వాడు అయినా కూడా) తీసిన వీర తెలంగాణ,శంకర్ కలల ప్రాజెక్ట్ ‘ జై బోలో తెలంగాణ’ అదృష్టమో దురదృష్టమో అందులో ఆంధ్రా హీరో అయినా చూసినం, బాగానే నడిచింది, అవార్డులు తెచ్చింది, అ తరువాత రసమయి బాలకృష్ణ తీసిన ‘జై తెలంగాణ’ పడుతూ లేస్తూ నే ఉంది, మళ్లీ మన మధ్యలో కరీంనగర్ ముస్లిం బిడ్డ రఫీ తీసిన ‘ఇంకెన్నాళ్ళు’ సినిమా కు జరిగే అన్యాయం చూస్తె పుట్టక ముందే బిడ్డని చంపినట్టుంది. తన సర్వస్వం వడ్డి, దాదాపు కోటి రూపాయల దాకా ఖర్చు పెట్టి, ఇప్పడి వరకు ఉన్న సినిమాలో లేని విషయాలను, ఈ పోరు గడ్డపై పుట్టిన పౌరుషం తోని, ఆలోచనలతోని , ప్రాణ త్యాగాలు చేసిన బిడ్డల సాక్షిగా తెలంగాణ లో ఏమి జరుగుతుందో చూపిస్తే, అది ప్రదర్శించడానికి వెయ్యినొక్క కష్టాలు.
సాధారణంగా ఏ కళకారుడికైనా తన కళను చూసి అభిమానిస్తే, నాలుగు మంచి మాటలు చెపితే, లోటు పాట్లను చూపిస్తే, పడ్డ కష్టం అంతా పోతుందీ కాని రఫీ కి ఎదురైనా చేదు అనుభవాలు అన్ని ఇన్ని కావు, మన వాళ్ల దగ్గరనుండి బయట వాళ్ల దాక. యువకుడు అందులో ఇంతెత్తున తెలంగాణ ఉద్యమం లేచి పడుతుంటే ఇంక నా సినిమాకు అడ్దేవడు అనుకున్నాడు కాని సినిమా తీసే టపుడే అది ఎట్ల ఉండాలో ఎవరిని ఒప్పించాలో సినిమా మొత్తం అయిపోయినంక కాని తెలవలేదు. అసలు రఫీ తో మాట్లాడినంక కాని అర్థం కాలేదు, ఇన్ని రోజులు తెలంగాణ సినిమాలు, కళాకారులు ఎందుకు వెనుక బడ్డరు, కళ ఎక్కడ కల తప్పింది, ఇక్కడ ఉన్న జన పదాలు ఎందుకు బొంద పెట్ట బడినయి , మిద్దె రాములు అంతటి వాడికి , చిందు ఎల్లమ్మ గొప్ప కళాకారిణికి ఆఖరి రోజులలో కాని కాస్త గుర్తింపు దొరకలేదు అని . పాపం గోపు లింగా రెడ్డి టేపు రికార్డ్ పట్టుకుని తెలంగాణ పల్లె పల్లె తిరిగి రికార్డ్ చేయక పొతే సగం జానపదాలు బయట ప్రపంచానికి తెలిసేవి కావు అనుకుంట. ఇప్పటి తరం వారికి మనం కేవలం ఆంధ్రా, రాయల సీమ ఐటెం పాటలు, డబల్ మీనింగ్ డైలాగ్ లు, కక్షలు, కుట్రలు కుతంత్రాలు, స్త్రీలను బూతు బొమ్మలుగా చూపించి ఇవ్వడం తప్ప మనం పెద్దగా చేసేది ఏమి లేదు కూడా. ఇది తెలిసి జరుగుతున్న పెద్ద తప్పు , భావి తరాలని ప్రపంచీకరణ మార్కెట్టుకు మనకి మనమే తాకట్టు పెడుతున్నాం.
ఎందుకు మనకీ గతి? అపుడెపుడో అదుర్స్ సినిమా ని బెదిరిస్తే ఆదరలేదా ఆంధ్రా నిర్మాతలు? ఆ తరువాత పర్యవసానాలు ఇపుడు మాటలాడడం అంత మంచిది కాదు కాని, అప్పటినుంచి అసలు ఆంధ్రా సినిమాలని ఎందుకు మనం అడ్డుకోవడం లేదు? ఇక్కడ దుకాణాలు పెట్టుకొని, పుట్నాలకు, బటానీలకు భూములను కొనుక్కొని , పచ్చల్లతోని వచ్చి స్టూడియోలు పెట్టుకొని వ్యాపారాలు నడిపిస్తున్న వారిని మనం ఎపుడన్నా ఎమన్నా అన్నామా? నిన్నటి వరకు కాదు ఇప్పటికి కూడా తెలంగాణ భాషను మాట్లాడే పరిస్తితి ఆంధ్రా ఆఫీసుల్లో, సినిమాలలో లేదు, అంతో ఇంతో ఉద్యోగులలో, అక్కడక్కడా ఆఫీసులలో మాట్లాడుతున్నారు, అదికూడా ఈ మధ్య కాలంలో వచ్చిన ఉద్యమ పలితం. ఇదేమి ఉద్యమం? ఒక్క మాట చెపితే గడ గడ లాడించే నాయకత్వం లేకపోతె ఇంక ఏ మొహం పెట్టుకొని మనం మాట్లాడతాము? మనం ఏమన్నా అన్యాయం మాట్లాడుతున్నామా? మొన్నటికి మొన్న స్టూడియో ఎన్ లో ఒక్కసారే అందరిని తీసివేస్తే ఏమి చేసినం? అన్యాయం చూస్తూ ఊరుకోవడం కూడా అన్యాయమే కాదా? తెలంగాణ అంటే ఒక్క ఎన్నికలు మాత్రమేనా? ఒకళ్ళని ఒకళ్ళు తిట్టుకోవడమేనా? రఫీ తీసిన సినిమాలో ఇక్కడి నాయకత్వానికి, వారి ఆమరణ దీక్షకి పెద్ద పీట వేయలేదని ఆ పార్టీ వాళ్ళు మొకం పట్టుకొని చెప్పినట్టు వార్తలు వస్తున్నాయి. అదే నిజమైతే తెలంగాణ సినిమాలు, పాటలు అన్ని కూడా ఒక పార్టీకి భజన సంగాలుగా మారాల్నా? అపుడు వేరే హీరోలను వెతుక్కోవడం ఎందుకు అన్ని సినిమాలలో ఒక్కడినే హీరో గా పెట్టుకుంటాం కదా! ఆంధ్రా తెలంగాణ మధ్య అగ్గి పుడుతుంటే, సాధారణ ప్రజలు మానసికంగా వేరయి బతుకులు ఎల్లదీస్తుంటే, నాయకత్వానికి, అన్ని తెలంగాణ పార్టీలకు వాళ్ల మీద ప్రేమ ఎందుకు? బిడ్డలను పోగొట్టుకొని, భూములను పోగొట్టుకొని, ఉద్యోగాలు లేక, సదువులు సక్కగా లేక బిచ్చగాల్లయి, గుడ్డ సంచి బుజానేసుకొని పెళ్ళాం పిల్లలను వదిలి దేశాలు పట్టుకొని బోతుంటే గుండెలు రగుల్తలేవా? వలసలు ఆపలేని వాళ్ళు శవాలను తిరిగి పంపించండి అని పోట్లాట ఎందుకు? వాటికి కూడా ఎన్నికలు గెలిచే దాకా అగాలనా?
అవును వ్యాపార సంస్కృతిలో కథలు రాయలేము, వ్యాపార దృష్టితో సినిమాలు తీయలేము, అదే మన బలహీనత కావచ్చు కాని గొంతెమ్మ కోరికలు కోరడం లేదు కదా? ఒక మైనారిటీ యువకుడు, పోరాటాల చరిత్ర కలిగిన హుస్నాబాద్ ముద్దు బిడ్డ, ఆత్మహత్యలకి గుండె చెరువై తనకున్న కళనంత రంగరించి తీసిన ఒక కళా రూపాన్ని మనం కనీసం చూడడానికి వసతులు కల్పించుకోలేక పోవడం దౌర్భాగ్యం కాదా? ఉద్యమం అంటే పైసల్ సంపాదించడం, సారా బిర్యాని అని అన్ద్రోల్లు జోకులేస్తున్న ఈ రోజుల్లో కోటి రూపాయల దాక పెట్టుబడి పెట్టి, నాకు డబ్బులు వద్దు నా సినిమాని నా తెలంగాణ ప్రజలకి చూపించండి అని ప్రతి ఒక్క గుమ్మం తొక్కినా రఫీ లో మనకి కనపడేది ఏంది? ఆక్రోశం, అసహాయత, అచేతనం, తెలంగాణ బయటొల్ల తోని మోస పోతలేదు, ఇంటోల్లె పెద్ద దొంగలు అని ఎర్రబడ్డ మొహంతో ఆవేశంగా మాట్లాడుతున్న రఫీ మొహమే ఇంకా కళ్ళలోంచి చెరిగి పోతలేదు, ఎం చేస్తే బాగుంటుంది అని ప్రతి ఒక్క జిల్లాల్లో, కనపడ్డ మిత్రుల తోని, నాయకులతోని, విద్యార్తులతోని అలుపెరగకుండా తన కష్టాలని చెప్పుకుంటూ, కన్నీళ్ళని దిగమింగుకుంటూ పట్టుదలతో ముందుకు పోతున్న, పోదామని ఆశిస్తున్న రఫికి ఎం సమాధానం చెపుదాం? ఇందులో మన బాద్యత లేదా? రఫీ హీరో, గాయకుడు, రచయిత, దర్శకుడు అన్నిటికన్నా గొప్పగా కష్టాలకి స్పందించే గుననమున్నోడు, ఇంతకన్నా ఏమి కావాలె? శవాల మీద ప్రమాణాలు చేసి, పైసలు ఏరుకొని, శవాలపై పార్టీలను నిర్మించుకొని దశాబ్దాలుగా తెలంగాణని బంగారు బాతుగుడ్డు లెక్ఖ వాడుకుంటున్న వాళ్ళు రఫీ ముందు ఏపాటి? ఇదే నిర్వేదంతోని రఫీ లాంటి కళాకారులు మనసు చెదిరి, కలలు కూలిపోయి, కలాలు మొరాయించి ఏమి చేయలేక తనలోని కళాకారుడిని చంపుంటే కాని మనకు మనశ్శాంతి దొరకదా?
పాపం అయన సినిమాలు ఆడనియ్యట్లేదు కాబట్టి మనం చాటుగా ఉద్యోగులకి, విద్యార్థులకి చూపిద్దాం అని కొందరు మిత్రుల సలహా..ఉచిత సలహా అంటే ఇదేనేమో. అసలు ఒక చిన్న ప్రశ్న, ఏ చిన్న పిల్లవాడుకూడా అడిగేది, ఒక సినిమాని అడనియ్యలేని మనం, తెలంగాణ తెస్తాం అని ఎట్లా అనుకుంటున్నాం? తెలంగాణ ఇస్తం అనెటోల్లు దీనికి సూటిగా సమాధానం చెప్పాలి. నాయకత్వాన్ని ఏమి అనొద్దు, నీకు చేతనైతే నువ్వు ఏమైనా చెయ్యి అనేతోల్లకి కూడా ఒక మనవి, ఉద్యమాలు నాయకులని బట్టే ఉంటాయని చరిత్ర చెపుతుంది. నిన్నటికి నిన్న అరవై తొమ్మిది విద్యార్థి ఉద్యమంలో పాల్గొన్న పెద్ద మనుషులు కలిసి ఇదే చెప్పడం జరిగింది. అపుడు మేమంతా ఒక్క తాటిపై ఉండడానికి గల కారణం మాకు ఒక నాయకుడు ఉండడం, మేము అతనిని పూర్తిగా నమ్మి ప్రాణాలు అర్పించే దాకా పోయినం అని, అపుడు అంత పటిష్టం గా జరిగింది అంటే అపుడు ఉద్యమం రాజకీయ పార్టీల చేతిలో లేదు, ఎపుడైతే రాజకీయ పార్టీల చేతిలో పోయిందో అపుడే మోస పోయినం అని. ఇప్పటి ఉద్యమమ నాయకత్వం గురించి ఏమి మాట్లాడొద్దు కాని తెలంగాణ కి మొత్తం కేర్ ఆఫ్ అడ్రసు మాత్రం ఒక్కటె, నాయకుడు లేడు అన్నపుడు ఇంక ముచ్చటేందుకు? ఈ రెండు దిక్కులా మాట్లేడే వాళ్ళు ఏమ్చేస్తారో తెలవదు కాని, ప్రజలు అల్లాడుతుంటే మాత్రం సప్పుడు చేయరు.
సరే ఇపుడు మన ముందు ఉన్న బాద్యత రఫీలాంటి వాళ్ళని కాపాడుకొని ఇంకెన్నాళ్ళు ఈ అన్యాయం అని ప్రశ్నించడం. ఆంధ్రా సినిమాలను బందు చేయాలి, తెలంగాణ సినిమాలను ఆడనీయకపోతే మీ ఆంధ్రా సినిమాలను కూడా అడనీయం అని చెప్పాలే, ఇది కూడా చేయలేకపోతే మేము నాయకులం కాదు అని బోర్డు తిప్పుకోవాలే. ఇది న్యాయ బద్దమైన డిమాండ్, లేదా ఒక పేపర్, టీవి పెట్టుకున్నోల్లం ఒక సినిమా హాలు కూడా కట్టుకుంటే పోతుందీ. మన దేశం లో మనమే కాన్దిసీకులం. అయ్యా పెద్ద పెద్ద జాగాలున్నోల్లు, బంగ్లాలు ఉన్నోళ్ళు ఎవరైనా ఈ సినిమాల కొరకు కేటాయించండి. శత్రువును ఎదుర్కోవడం చాతకకపోతే కనీసం మనం ప్రత్యామ్నాయాలు వెతుక్కోవాలి, ఇది చాతగాని తనానికి నిదర్శనమే అయినా అన్నిటికి చెడినోల్లం ఇందులో ఎందుకు వెనుక బడడం? లేవండి, తెలంగాణ కళాకారులని బతికియ్యండి! ఇంకెన్నాళ్ళు అని మారో సారి కన్నీళ్లు పెట్టుకొనే పరిస్తితి తీసుకురాకండి.
సుజాత సూరేపల్లి